Bangkok experiences

Rond het middaguur landden we op Bangkok International Airport en konden we op zoek naar de taxi’s. Via een geavanceerd nummersysteem kwamen we terecht bij een ietwat dikkige chauffeur. We hadden een kaart met het adres, zowel in het Engels als in het Thai, maar de chauffeur zei het adres niet te kennen. Hij moest even bellen en uiteraard liep de taximeter al. Dit moest wel een truc zijn, want onze straat bleek zo centraal in Bangkok te liggen, dat je het wel moet kennen als taxichauffeur. Uiteindelijk konden we toch vertrekken en gaf de chauffeur ons een keuze: de snelle weg die een uur tot ons guesthouse duurt of de langzame, twee uur durende weg. We kozen de snelste weg en dat kostte tol. Deze wegen zijn echter wel veel rustiger dan de andere wegen. Meteen was duidelijk dat er veel te veel verkeer in deze stad rondrijdt. Overal was file en mensen wurmden zich als mieren door het verkeer heen. Zo geordend als het verkeer in Nederland is, zo chaotisch lijkt het in Bangkok. Er lijkt chaos op de weg te zijn, maar op de een of andere manier anticipeert iedereen goed op elkaar, waardoor het toch goed gaat.

In de taxi’s zitten trouwens nooit riemen. Of nouja, ze zitten er wel, maar je kan ze niet gebruiken. Na ongeveer een uur kwamen we aan bij het guesthouse ‘New Siam II’, waar we meteen naar onze kamer konden. Het avontuur kon nu echt beginnen…..
Bangkok, de stad van de spontaniteit, de chaos en vooral de stad waar veel mag en kan. Na een paar dagen zie je dat de chaos hier geordende chaos is. Hierin vervult iedereen een rol. Zeker in de avond, wanneer overal op straat spontaan eetkraampjes tevoorschijn komen, zie je orde ontstaan.
Onze eerste dag begonnen we aan een korte wandeling door de stad. Overal op straat wordt je door TukTuk-chauffeurs aangesproken of door ‘toevallige passanten’, die uiteindelijk ook TukTuk-chauffeurs blijken te zijn. Veel mensen zien je als een prooi om geld aan te verdienen. Aan het begin moesten we daar aan wennen en lieten we ons te vaak aanspreken door mensen die ons eerst vriendelijk de weg wezen, maar daarna aan ons wilden verdienen. Vaak waren deze mensen ineens niet vriendelijk meer als we duidelijk maakten dat we niet van hun diensten gebruik wilden maken. Het was moeilijk in te schatten wat mensen echt van ons wilden, want soms werden we ook aangesproken door vriendelijke Thai die belangeloos iets wilden vertellen. Zo werden we op onze eerste dag door een Thais meisje aangesproken, die studente aan een Universiteit in Bangkok bleek te zijn. Ze weesons erop dat we onze rugzakken beter aan de voorkant konden dragen vanwege zakkenrollers. Ze was erg enthousiast en vertelde dat ze ons vooral had aangesproken om haar Engels te oefenen. Nadat ze had verteld wat we het beste konden bezoeken, hield ze een TukTuk voor ons aan. Voor 150-200 Baht kon deze vriendelijke jonge chauffeur ons naar drie plekken in de stad en terug naar het guesthouse rijden. Op deze plekken zou hij dan ook nog op ons wachten. De Thaise studente vertelde daarnaast ook nog welke TukTuks we het beste konden aanspreken voor een goede prijs en een betrouwbare rit.
Na een kort afscheid gingen we op weg in de TukTuk naar onze eerste stop: ‘The golden mountain’. Een ritje in een TukTuk is een hele belevenis en is zeker een aanrader. De chauffeurs rijden lekker door en bij deze hitte is het fijn omde wind door je haren te voelen. Wel adem je alle autogassen in, dus als je in de file staat, wordt je half vergast. Dan snap je ook waarom de meeste motorrijders een mondkapje dragen in het verkeer.

Op deze manier gingen we langs onze drie stops: ‘the golden mountain’, ‘The standing Buddha’ en ‘Thai Export’. De eerste twee stops waren prachtige tempels, waarbij veel goud en veel Buddha te zien was. De laatste stop, de Thai Export, was een Thaise maatpakkenfabrikant die je voor 350 euro een Armani-pak wilde aansmeren. Deze pakken laten ze maken in de fabrieken, die in het Noorden van Thailand te vinden zijn. Dat wij hier als buitenlander (in het Thais: Farang) heen konden, was bijzonder, omdat dit bedrijf normaliter niet is geopend voor buitenlanders. Alleen deze week was het bedrijf geopend voor vreemdelingen zoals ons. Nou verwachtten wij een enorm bedrijf in een statig gebouw, maar toen we daar aankwamen, was het niet meer dan een winkel ter grootte van een minisupermarkt. Een beetje teleurgesteld gingen we naar binnen en kwam er een hele gladde verkoper op ons af, die meteen ter zake kwam en ons een maatpak wilde verkopen. De verkoper was zo glad, dat hij met moeite op zijn stoel kon blijven zitten. Wellicht was dit een ‘once in a lifetime opportunity’, maar we zagen het niet zitten om de rest van de reis met een maatpak rond te trekken. Toch niet gedaan dus en richting het guesthouse gereden. De vriendelijke TukTuk-chauffeur deed erg zijn best en was bijna nederig. Dat zagen wij wel vaker hier: mensen zijn soms zo vriendelijk, maar komen daardoor nederig over. Dit was bij uitstek een goede manier om de stad te verkennen, want de afstanden tussen alle bezienswaardigheden zijn te groot om te bewandelen, zeker bij deze temperatuur en luchtvochtigheid.
We hebben de stad ook op een andere manier verkend en wel per boot. De ‘Praya-river’ stroomt door de stad heen en sommige tempels zijn nabij deze rivier gelegen. Als we soms vroegen aan TukTuk-chauffeurs of ze ons naar een plek verder weg in de stad wilden brengen, kregen we vaak het antwoord dat we beter de boot konden nemen. Voor ritjes langer dan 15 minuten zijn TukTuks blijkbaar niet meer rendabel, zeker niet in het drukke verkeer. Dan is een ritje met de boot sneller en goedkoper. Deze boot stopt op alle belangrijke plekken aan de rivier en je kan op- en afstappen waar je wil.

Naast deze mogelijkheid van vervoer binnen Bangkok hebben we ook een tour gedaan over een zijtak van de ‘Praya River’. We hadden de boot met prive-kapitein voor onszelf en vanaf deze boot kregen we een beeld van hoe mensen in de buitenwijken leven. We kwamen langs huizen die aan of op het water gebouwd zijn. Het verschil tussen arm en rijk was goed te zien. Soms zagen we een villa met een mooi terras op het water, soms favela-achtige woningen, opgebouwd uit afval. Onderweg kwam een man in een kano bij onze boot om souvenirs of drinken aan te bieden. We hadden geen interesse, dus vroeg de man of we een biertje wilden kopen voor de kapitein. Na ook dit te hebben afgewezen, kreeg de kapitein het drankje alsnog zonder ervoor te betalen. Zo gaat dat dus.
Even later kwamen we langs de toeristische attractie van Bangkok. We meerden aan bij een vrouw die een heel wit brood in haar handen hield. Ze zei van alles in het Thais, waar we niks van begrepen. Op een bord stond: “BREAD FOR FISH”, maar ik had nog steeds geen idee wat de bedoeling was. Maxime zei toen dat er links van onze boot allemaal vissen waren. Ik dacht toen: ‘moeten we nou een vis voor die vrouw vangen om dat hele brood te krijgen?’. Dat terwijl ik echt geen zin had in brood. Maar, het zat zo: voor 20 Baht konden we dat brood kopen om de vissen te voeren. Gedaan en was leuk.

Naast deze tour hebben we ook op aanraden van anderen een ‘Bikingtour’ van Co van Kessel gedaan. Dit bedrijf is door een Nederlander opgezet en is nog steeds zeer bekend in Bangkok. In een groep van ongeveer 10 personen gingen we door allerlei kleine straatjes fietsen. Veelal door China Town en rond de rivier. We kregen een mooi kijkje in het dagelijks leven van de Thai daar. Er passeerden plekken als markten, arme wijken, de Islamitische wijk,de skyline en een tempel met daarin de grootste zittende gouden Buddha van Thailand. (De grootste liggende gouden Buddha is ook in Bangkok te zien en deze hebben we uiteraard ook bezocht). Onderweg kregen we te drinken en soms een stuk tropisch fruit. Hierdoor hebben wij twee nieuwe soorten fruit ontdekt: de Mangistan en de Ramboetan. Beiden zijn ze erg lekker. Daarnaast vond je in elke straat wel iemand die de Doerian verkocht. Een vrucht die van buiten keiharde messcherpe stekels heeft en van binnen zo stinkt, dat ze verboden zijn in veel hotels. Niet het lekkerste product, maar wel zeer herkenbaar in het straatbeeld. In Kampot, Cambodja, is er zelfs een groot monument van deze vrucht gemaakt. Dit monument bestaat uit een rotonde met daarop een enorme kunstdoerian en is het middelpunt van de stad.

Tijdens de fietstocht hebben we veel bedrijvigheid gezien. In Bangkok probeert iedereen te overleven door zich vaak op iets specifieks te focussen: bumpers, motorkappen, automotoren, soorten vis, pinda’s, schoenen etc. De meeste inwoners van Bangkok wonen in kleine huisjes van twee kamers: een badkamer en een woon-/keuken-/slaapkamer. Dat konden we tijdens het fietsen goed waarnemen, aangezien de deuren overal wagenwijd openstonden. De bedden waren soms niet eens matrassen, maar wat wel opviel, was dat bijna iedereen een TV had. De meeste mensen hadden zich daar dan ook omheen verzameld. Tijdens deze tocht zoveel indrukken, geuren, kleuren en meer opgedaan, dat we daarna even zijn gaan rusten. Hierna hebben we de indrukwekkende Wat Pho en een deel van het koninklijk paleis bezocht.

China Town by day was al een enorme ervaring, maar China Town by night is al helemaal geweldig. Overal scheen de NEON-verlichting ons tegemoet. Overal kan je op straat eten. Deze ‘streetfood’-kraampjes zetten soms een of twee tafeltjes neer waar iedereen aan kan schuiven. Dit maakt deze buurt kleurrijk en overal waar je loopt, ruik je van alles. Wij zijn twee keer gaan eten bij een straattent, waar veel Thai zaten te eten. Op straat stonden twee gasflessen met daarop wokpannen. De kok kookte alles voor je neus en daarbij kwamen soms enorme vuurwolken bij tevoorschijn. Deze ‘show’ maakte het tot een leuke ervaring en het eten smaakte ook nog eens heerlijk. De eerste keer hebben wij hier samen gegeten, de tweede keer met wat Thaise studenten van de bijdehande Por. Deze Thaise dame hebben wij via Couchsurfing ontmoet. In Chinatown zouden we haar en haar studenten, die zij Engelse les geeft, ontmoeten. Na haar eerste twee studenten, twee dames van in de twintig (geen idee hoe oud precies, want dat konden we niet inschatten en wilden we ook niet vragen) te hebben ontmoet op het treinstation, gingen we per TukTuk naar China Town. Dit was uitgerekend de irritante chauffeur, die ons tijdens het wachten op de studenten steeds lastigviel met vieze blikken en gemompel. Toen we samen met de studenten uiteindelijk bij hem terecht kwamen, moest hij keihard lachen. Zo leek het alsof zijn doordrammen toch gewerkt had. Een vreemde vogel was het wel, want de twee Thaise studenten negeerden hem na een tijdje ook.

In China Town aangekomen, ontmoetten we ook Por. Na vijf minuten kregen we echter al het bevel om in koppels (NL-Thai) enkele opdrachten uit te voeren in deze buurt. Por verdween na de uitleg in het Thais weer zo snel als ze tevoorschijn was gekomen. De studenten probeerden ons in het Engels uit te leggen wat de bedoeling was, maar dat bleek voor niemand echt duidelijk te zijn. Zo gingen we op weg. Ik moest volgens mijn Thai drie dingen uitzoeken die ik nog niet eerder in Thailand had gezien. Dat warden: thee, een beeld van een zittende Chinese draak zonder bil (is goed voor het geld, want er kan alleen geld in en niet uit) en een soort Dumplings. Terwijl ik deze “dumplings” bij een straatkraampje bestelde, liepen er twee kakkerlakken over mijn been. Dat gebeurt hier soms. We hadden na deze tocht door ChinaTown afgesproken in een restaurant naar keuze. Wij hadden weer voor het ene tentje gekozen, waar we al eerder hadden gegeten en daar verscheen Por weer. Tijdens het eten konden we merken dat de studenten Engelse vragen uit hun hoofd hadden geleerd, die ze ons moesten stellen. Ondertussen zei Por herhaaldelijk hoe “lucky” wij wel niet waren dat we door haar waren uitgekozen om haar te ontmoeten. Volgens haar wilden per dag wel twintig buitenlanders met haar afspreken en ze had precies ons uitgekozen. Wat een geluksvogels zijn we toch. Ook wij mochten wat vragen stellen. Toen we naar de situatie omtrent het koningshuis vroegen, werd er niet al te volmondig op geantwoord en na een tijdje zei een van de studenten zelfs: “Can we change topic, please?!”, waaruit bleek dat je daar beter niet over kan praten in Thailand. De vrijheid van meningsuiting is in Thailand niet groot en over het koningshuis praat niemand graag. Wij hebben dit zelf meerdere keren ervaren. Daarom houden wij hier verder ook ons mond over.

Na het eten gingen we met Aoey, een van de studenten, nog naar een ‘Rooftopbar’met prachtig zicht op de Skyline van Bangkok en daarna naar een uitgaansgebied ver buiten het centrum. In de Skybar waren de drankjes wel duurder dan gedacht, waardoor we eerst naar het guesthouse terugmoesten om geld te halen. Vervolgens gingen we per taxi naar de club. Daar zouden vooral Thai uitgaan en dat bleek ook zo te zijn. Op ongeveer een half uur rijden van ons guesthouse lag een straat met daarin een club, genaamd “Route 66”: een luxe, modern club met twee zalen. In de ene zaal draaide een DJ housemuziek en in de andere zaal speelde een band. We konden zien dat de rijkere Thai hier naartoe gingen voor een feestje. De meesten zagen er goed gekleed uit en de prijzen van de drankjes hingen wat richting de westerse prijzen aan ,alhoewel een biertje nog steeds maar omgerekend anderhalve euro kostte. Het werd een gezellige avond met goede muziek. De aanwezige Thai kenden blijkbaar alle liedjes en zongen deze zo hard mogelijk mee. Erg vermakelijk. Dankzij Aoey hebben we twee mooie plekken in de stad ontdekt en weten we ook dat de goedkoopste manier van reizen binnen Bangkok per taxi is. Voor een half uur in de taxi betaalden we ongeveer 100 Baht (2,5 euro).

Dit was het einde van onze tijd in Bangkok, want de dag erna gingen we met een minivan (=klein minibusje) naar Rayong, onze volgende bestemming in Thailand. Tijdens onze tijd in Bangkok zijn we ook nog twee dagen naar Kachanaburi geweest, waar een apart stuk over is geschreven.