Kachanaburi excursies

Tijdens onze tijd in Bangkok zijn we er twee dagen tussenuit geweest met een trip naar bezienswaardigheden in de omgeving van Kachanaburi, een stadje op ongeveer 3 uur rijden van Bangkok.

Om 07:00 uur werden we voor New Siam II opgehaald door een minivan. We waren de laatsten en daardoor moesten we acherin de hoek met onze tassen op schoot zitten. Lekker comfortabel. Aangezien we de vorige dag hadden gedronken in een barretje in de buurt van ons Guesthouse, voelden we ons niet op ons best in deze benarde positive, maar dankzij de airco in onze gezichten hebben we het overleefd.

Compleet kreupel stapten we uit bij de ‘Erawan’ watervallen, waar onze gids ons reeds opwachtte. We liepen naar een bord toe, waar we te horen kregen dat er vijf watervallen zijn waar je kan zwemmen. Dat was alle info van de gids en zo gingen we op pad. Geweldig, die gidsen in Thailand! Helaas regende het, zoals het de hele tijd deed in deze streek, vanwege de regentijd. In de groep liepen we richting de eerste waterval. Prachtig; mooi blauw water en overal visjes. Als je de 50 andere toeristen om je heen wegdacht, was het erg idyllisch. Op naar de tweede waterval, waar het volgens de gids “goed zwemmen” zou zijn. Door de regen was er maar een enkeling die ging zwemmen, behalve een paar Russen. Mooi was het wel. Bij waterval 3 t/m5 konden er hongerige apen aanwezig zijn en moesten we ons eten en drinken inleveren bij een balie. Er moest borg betaald worden voor een flesje water en een paar koekjes. Daarna konden we op pad: op naar de derde en vierde waterval. Ook prachtig en leuk om te zien hoe vooral Thaise kinderen in het water speelden. Een beter gezicht dan de vies poserende Russen die bij de derde waterval allemaal het water ingingen voor een "spontaan" kiekje.

Na twee uur was het voorbij en kregen we een lunch aangeboden. We hadden allebei kip zoetzuur besteld, dat we begeleid met rijst en een fruitsalade konden opeten. Hierna naar de ‘Tiger temple’.

Opgewacht door een allerminst vriendelijke gids, kregen we info over het park. Alleen haar Engels had zo’n enorm Thais accent, dat we er werkelijk niets, maar dan ook niets van begrepen. Wat wel duidelijk was, was dat we een formuliertje moesten ondertekenen met opschrift dat alles in het park op eigen risico was. Behoorlijk zenuwachtig stapten we het park in. “Lopen hier dan tijgers los rond? Dat kan toch niet?!”

Naast wat paarden en buffels was er in het verdorde landschap weinig te zien. Het deed me sterk denken aan safaripark ‘Beekse Bergen’, maar daar wordt je beschermd door het metaal van de auto om je heen, maar hier loop je zonder enige bescherming tussen de wilde dieren. Moet kunnen, in Thailand.

Het was volstrekt onduidelijk waar we heen moesten, want ook hier liet de gids ons bij de ingang achter. Zo gingen we richting the ‘Tiger Canyon’, waar de tijgers zouden moeten zijn. Steeds ging de vraag door ons hoofd of die tijgers hier nou echt los zouden lopen. Dat kan toch bijna niet?! Heel voorzichtig liepen we door de canyon, op zoek naar loslopende tijgers. Het leek wel of we hallucineerden, want elke struik veranderde in een tijger. Waar zitten ze nou?!

Uiteindelijk aangekomen bij een doodlopend stuk waar de tijgers waren vastgebonden aan de grond door middel van een ketting om hun nek. Ze konden maar een meter bewegen. Het was een Trieste aanblik: een stuk of 20 tijgers, vastgebonden aan de grond. Toeristen scharrelden daar wat tussendoor en gingen ermee op de foto. Het zag er niet oke uit en het leek voor geen meter op hetgeen dat we ons hadden voorgesteld bij een 'tiger temple'. Wat meteen opviel, waren de Westerse vrijwilligers die rondliepen om de toeristen tekst en uitleg te geven. Ook wij kregen van een Australische vrijwilligster drie opties: 1. Gratis op de foto met de tijger. Je mag je hand op de tijger leggen en een Thai maakt een foto van dit portret. 2. Een groepsfoto met een aantal random toeristen (1000 baht). 3. Een show voor 800 baht per person waarin je met maximaal 8 mensen in een kooi zou worden gezet en de tijgers los om je heen mochten lopen. De verzorgers zouden met ze spelen en de tijgers zouden hierdoor ‘natuurlijk’ gedrag vertonen. Ik moest gelijk van binnen denken aan een tijger die een verzorger verslindt en compleet in stukken bijt. Overal bloed. En ik foto’s maken op maximaal een meter afstand, veilig vanuit de kooi. Dat zou pas 'natuurlijk' gedrag zijn!

Na veel twijfel en enkele vragen te hebben gesteld aan onze Australische vrijwilligster, besloten we optie 1 te doen, vooral omdat we zo snel mogelijk weg wilden en omdat het gratis was. Volgens de vrijwilligers zou het veilig zijn, want de verzorgers die meelopen naar de tijgers, hebben een band met de tijgers en herkennen vreemd gedrag van het beest. Mijn iPhone gaf ik aan een Thai en ik werd aan een verzorger gekoppeld die me aan de hand meenam naar de tijgers. Hand in hand tijgers aaien, gezellig! Ik werd achter de eerste reusachtige tijger gezet en de ene Thai begon een paar foto’s te maken, wat later bleek, een stuk of 20. De verzorger zat ondertussen te whatsappen op zijn mobiel en de ander was in gesprek met een vriend naast zich. Goh, wat voelde ik me veilig! Aan de hand werd ik meegenomen naar de volgende. Tijdens het lopen en eindelijk de hele tijd was de blik van de verzorger op zijn whatsapp berichten gericht en zat ik me kapot te stressen. Op die manier gingen we 10 tijgers af en zonder groet werden we weer de canyon uitgebonjourd. De verzorger liep ook de Canyon uit, nog steeds op zijn mobiel kijkend. Blijkbaar zat zijn dienst erop. De band en de liefde voor de tijgers was bij hem nergens te bekennen, maar bij geeneen verzorger trouwens, terwijl de Australische vrijwilligster daar nog zo over had opgeschept. Gelukkig konden we weg en zagen we richting de uitgang nog een tijger keurig aan de lijn van een verzorgster lopen. Wat een trouwe viervoeters zijn het toch! Als eindconclusie kan ik niet anders zeggen dat we sterke twijfels hebben bij de gang van zaken omtrent deze ‘Tiger Temple’. Volgens de vrijwilligers hoeven de tijgers maar vier uur per dag te spelen voor 'fotomodel'. Weer of geen weer blijkbaar, want deze dag regende het continu. De overige 120 tijgers hoefden dit niet te doen en zouden een prima leven hebben. Waar deze tijgers waren, weten we niet, maar in het hele park hebben we verder geen tijgers gezien. Waar deze tijgers dus zijn, weet niemand.

Hierna was het tijd om naar het Blue Star Guesthouse in de stad Kachanaburi te gaan, wat ons enorm is bevallen. Omdat we deze tour bij een Travel Agency hadden geboekt, was het diner en ontbijt inbegrepen, wat lekker was. Het stadje zelf is erg gezellig en bestaat eigenlijk alleen maar uit een gezellige hoofdstraat met restaurants en bars. Wat wel meteen opviel, waren de enorme hoeveelheden oude westerse manenn (vnl. Amerikanen) die hier samen hun eenzaamheid zaten weg te drinken, hopend op een Thaise schone. Meestal hingen er enkele Thaise dames omheen. Van communicatie was echter geen sprake, want de gesprekken waren eenrichtingsverkeer. Hij vroeg iets, zij verstond het niet en zei ‘yes’ op elke vraag. Een lachwekkend gezicht. Zelf hebben wij een potje 'pool' gespeeld in een van de bars en wat drankjes gedaan. Aan sfeer geen gebrek in Kachanaburi en de mensen zijn erg vriendelijk, zoals bijna overal in Thailand overigens.

Om de tien meter was in dit stadje een Thaise massagesalon te vinden met steeds dezelde prijs. "Thai massage 200 baht",stond overal in de etalage. Ik kon me niet voorstellen dat je voor die prijs een massage krijgt van een uur, waar dat in Nederland minimaal enkele tientallen euro's moet kosten. Vooral westerse mannen liepen deze salons in en uit. Ook wij hebben er daar eentje geprobeerd. Eerst voor een kwartier, want een uur leek zo lang. We werden in een stoel in de voorkamer van de salon gezet en de de vriendelijke Thaise vrouwtjes in de salon konden niet ophouden te lachen en te praten over het feit dat we maar een kwartier wilden. Dat gebeurt hier blijkbaar nooit. Nadat onze voeten waren gewassen, kregen we een voet- en later een onderbeenmassage. Doordat dit zo erg beviel, hebben we er toch een uur van gemaakt. Voor een uur mochten we nu wel mee naar achter en konden we gaan liggen op een dun matrasje. Ondertussen schreewde een Australische man vanuit de ingang door de salon hoe lang zijn broer nog had. "Nog een uur", kwam er vanachter een gordijntje vandaan. Wij wisten niet eens dat er nog meer mensen in de salon waren. Blijkbaar lag achter elk gesloten gordijn een westerling. Het was tijd voor onze massage. Ons gordijn ging niet dicht, maar de massage was heerlijk en de Thaise massage is in tegenstelling tot . de Cambodjaanse massage behoorlijk stevig. De tijd vloog letterlijk om en het uur was alweer voorbij. Voldaan rekenden we 200 baht p.p. af. Ondertussen was de Australische broer van achter het gordijn aan het discusieren over de prijs. Hij had een massage van twee uur gehad en het kostte nu 600 baht i.p.v. de verwachtte 400 baht. Heel boos schreeuwde de Australier dat hij erg teleurgesteld was en die 600 niet wilde betalen. Uiteindelijk betaalde hij toch, maar hij foeterde de lieve Thaise vrouwtjes lelijk uit. Dat die Thaise mensen nog zo vriendelijk zijn, verbaast mij soms echt en verdient respect, als je ziet hoe westerlingen ze soms behandelen. Waarom die man 600 baht moest betalen, is ons een raadsel, maar je zou kunnen bedenken dat dat ‘m in de extra diensten zit, waar de Thaise massagesalons berucht om zijn. Wij hebben hier verder niets van gemerkt en hebben genoten van de vriendelijkheid, rust en massage. Absoluut een aanrader!

Moe, maar voldaan zijn we naar onze houten bungalow gelopen, waar de stilte alle herrie van de hoofdstraat had opgeslokt. Alleen de natuur, regendruppels en de wind waren hier te horen. Hier ook voor het eerst de klamboe uitgetest, wat nog niet een groot succes was, aangezien de klamboe voor 1 persoon was en wij er samen onder gingen liggen, maar knus was het in ieder geval wel! Onder het geluid van krekels en andere beesten, vielen we heerlijk in slaap.